Başarıya ulaşan hiç kimse tek başına o noktaya varmaz. Onun arkasında hedef, inanç, özgüven, sağlam dostluklar ve pozitif bir bakış açısı mutlaka vardır.
Üç ay önce talihsiz bir kaza geçirdim. Zaten bir ayağım sakattı, bu kez sağlam olan ayak bileğim kırıldı. Sonuç; 17 platin, plaka ve vida… “Ben şimdi nasıl yürüyeceğim?” diye düşünüyor, el ayak çekildikten sonra sessizce ağlıyordum. Hareketli bir yaşamım vardı ama eve bağlı kalmak beni her geçen gün yaralıyordu. Geceler en zoruydu… Sabaha kavuşmak için Tanrı’ya yalvarıyordum. Çünkü gündüz gelen gidenlerle vakit geçiyordu ama gece?
Ailem, dostlarım, sosyal medya arkadaşlarım sürekli moral veriyordu. “Evet, haklısınız” diyordum ama beynim kabullenmiyordu. Ta ki bir gece tesadüfen kolu bacağı olmayan insanların videolarına rastlayana kadar. Aman Tanrım! Onların yaşama sevinci, hayata bakış açıları karşısında kendimden utandım. “Fiko, ne yapıyorsun sen?” dedim kendi kendime. Çünkü ben birkaç ay sonra yürüyebilecektim. O insanlar ise bir daha asla yürüyemeyecekti.
O günden itibaren kendimi motive etmeye başladım. Bugün evin içinde işimi kendim görebiliyorum. Kısa bir süre sonra da dışarıya adım atacağıma inanıyorum.
Kısacası, boşuna dememişler: “Beterin beteri var.” En zor anınızda bile şunu unutmayın: Sizden daha kötü durumda olanlar var. Hayata tutunmak, şükretmek ve umudu asla kaybetmemek gerekiyor.