..İşkencenin verdiği acıyla çığlıklarım,
salonda balık istifi gibi sırasını bekleyen
devrimci arkadaşlarıma da ulaşıyordu!
Onlarla, 12 Eylül'ün başından beri Askeri Garnizonda beraber yatıyorduk...
İşkence odası Edip Buran Kapalı salonu soyunma odasıydı.
Oda da, benden yaşça ufak, dirençli genç devrimci Atilla Ballıkaya ile duşlar bölümünde gördüğü işkenceden
pert vaziyette karanlıkta yerde beton üzerinde yatan Ali Çolak vardı.
Ben salona yeni getirildiğim için koğuş arkadaşım Ali Çolak'ın işkencede olduğunu bilmiyordum.
Mahallemin çocuğu Atilla Ballıkaya ile İşkenceyi, adeta dönerli paylaştık…
Ayrıca, polislerin sufleleriyle aleyhimde ifade veren, (cezaevinden çıktıktan sonra işyeri patronunu öldürüp arabasının bagajında saklayan)
yine mahallemin 11 yaşındaki ayakkabı boyacısı çocuk, Yüksel Kaya vardı.
Atilla ve ben akşamdan sabaha kadar gözleri bağlı, elektrikli, falakalı, kaba dayaklı, dönerli işkencedeydik!
Sabahın ışıldamasıyla işkence yapmaktan yorulan gestapolar odayı boşaltıp gittiler.
Atilla ile ben suratımız dağılmış, kafamızın büyümüş ve tanınmaz halde bankta birbirimize bakıp görüntümüze gülüyoruz!
Elimiz kalkmıyor, ayağımızı kımıldatamıyoruz. Sabahın ışıkları artık iyice
üst pencereden içeriyi süzülüyor.
Etraf aydınlık!
Atilla’nın ağabeyi, Durmuş Ballıkaya’nın getirdiği peynirli künefeyi, bekçi aramıza bıraktı.
Ne yazık ki ;
Ne Atila ne ben, güzelim künefeye elimizi götüremedik...
Gördüğüm o ağır işkence, salonun etrafından bekleşen devrimcilerin yakınlarının ve ailelerinin diline dolanmış;
böylece işkencem Mersin’de kulaktan kulağa yayılmış!
‘Polisler Vahap’ı işkencede öldürdü’ söylentileri, çok sevdiğim Babam Hikmet’e de ulaşmış!
Üzüntüsünden beyin kanaması geçirmiş, felç olup üç gün içinde hastane de ölmüş...
Babamın öldüğünü bir yıl sonra öğrendim.
Tüm devrimci arkadaşlarım, üzülmeyeyim diye
O'nun ölümünü sır gibi saklamışlar...
Not: Poliste gözaltında iken, işkencede öldürülen ve kaçtı süsü verilen Devrimci Öğretmen Ali Uygur'un mezarını ortaya çıkarttıktan sonra yaşadığım anılardan)
